BURAK ÖZÇİVİT’TEN SAMİMİ AÇIKLAMALAR

Burak Özçivit, rol aldığı dizi nedeniyle haftanın 6 günü, günde 18 saat sette. Ünlü oyuncu, bu yüksek tempolu günlerde en büyük destekçisinin sevgilisi Fahriye Evcen olduğunu söyledi.

Elbette hayranı olan genç kızların kalplerini fethetmiş ama verdiği pozitif elektrikle aynı zamanda da hepimizin kardeşi, arkadaşı haline geldi. Şu sıralar başrolleri Murat Boz ve Aslı Enver’le paylaştıkları “Kardeşim Benim”le sevenlerini selamlıyor. Burak Özçivit’le Avusturya polisini ayağa kaldıran Fahriye Evcen’li Viyana macerasından yeni filmine, mesaisi bitmez tükenmez dizi setlerinden geleceğe dair projelerine ve ailesinin hikayesine kadar keyifli bir sohbet yaptık. Buyrunuz efendim…

*Duygulandıran jönden güldüren jöne hızlı bir yatay geçiş yaptın. Komediye el atarsam karizmam çizilir diye hiç korkmadın mı? 
– Oyuncunun görevi farklı rollere bürünmek değil mi? Zaten benim ilk oynadığım dizi de komediydi. Aslına bakarsan, günlük hayatımda bayağı eğlenceli bir tip olduğum için, komediye daha yakın olduğumu 
düşünüyorum.
*Ne çektin be Burak bu dizilerde, ne çektin! Bu film tutarsa üstüne bir de komedi dizisi patlat da yüzün gülsün… 
– Sanmıyorum ama yine de belli olmaz, hayat bu! Dizilerde kanıksanmış bir kariyerim olduğu için, televizyonda daha dramatik rolleri tercih ediyorum. Fakat iş sinemaya gelince, hedefim ağırlıklı olarak komedi yapmak… Hoş, “Aşk Sana Benzer”de bunu gerçekleştiremedim ama “Kardeşim Benim” üzerinde çalışmaya başlandığı ilk günden beri komedi unsuru ağır basan bir film olarak tasarlandı.

SENARYOLARI BEĞENMEDİM KENDİ HİKAYELERİMİ YAZDIM

*Ee tabii insan sadece oyuncusu değil, filmin patronu da olunca konuşması böyle havalı oluyor işte… 
– Ya ne alakası var, abartma İzzet (kahkahalar). Her oyuncu gibi benim de bazı hedeflerim vardı. Yoksa patron olmak gibi bir hayalim yoktu. Sadece gerçekten istediğim işlere imza atmak istediğim için bu şirketi kurdum. Yıllardır bana gelen senaryoların hiçbiri ne yazık ki tam anlamıyla içime sinmeyince kendi hikayelerimi yazmaya başladım. 
*Bastırırım parayı, açarım şirketi, istediğim filmi çekerim diyorsun yani…
– Ne para bastırması yahu, hepsi kredi (gülüyor)! Bu kadar uzun süre beklemişken, bari değecek bir proje olsun diye düşündüm. Sağ olsun Timur Abi de “Haydi gel birlikte yapalım” teklifiyle gelince, “Kardeşim Benim” ortaya çıktı. 
*Yapımcı olmak da rahat iş… Düşünsene her filmde başroldesin, her afişte adın en üstte!
– Şimdilik öyle bir düşüncem yok. Eskiden sürekli gelecek planları yapan bir tiptim ama bu huyumu artık törpüledim. Neler olacağını zaman gösterecek.
*Geçmişi bıraktım, geleceğe de bakmıyorum, anı yaşıyorum mu diyorsun artık?
– Açıkçası olayları akışına bırakmayı öğrendim. Zaten bizim mesleğimiz de bunu gerektiriyor. Evet kendi filmlerimi yapmak istiyorum ama her filmde ben olur muyum bilmiyorum.
*Oyunculuk, yapımcılık derken Allah bilir seni yakında yönetmen koltuğunda da görürüz.
– Neden olmasın, sonuçta üniversitede fotoğrafçılık okudum. Bir oyuncu olarak da bazen o hisse kapılıyorum ama neticede ticari bir iş yapıyoruz. Kendimi tam hazır hissetmeden yönetmen koltuğuna oturmamın doğru olmayacağının farkındayım.
*Üç yıl önce röportaj yaparken karşımdaki söyleyeceği kelimeleri tek tek seçen, kasım kasım kasılan, ürkek adam gitmiş yerine son derece rahat bir Burak gelmiş. Ne oldu, bütün korkularını çöpe mi attın?
– Bence her insan korkmalı; asıl korkmuyorsa büyük bir sorun var demektir. Önemli olan onlarla yüzleşmek! Bu bilince vardıktan sonra cesaretli olabiliyorsun. Evet eskiden çok daha kontrollü bir tiptim ama artık kontrolü de yer yer kontrol etmek gerektiğini öğrendim. Mesela hayal gücüm her zaman benden çok öndeydi. Bu durum da sürekli plan yapmama sebep oluyordu. Kafamdakiler sonuca ulaşamadığında büyük motivasyon kaybı yaşamaya başlıyordum. Artık hayal gücüme dizgin vurmayı becerebiliyorum. Kim bilir belki de bunlar hayatın bana “Eyvallah” diyebilmeyi öğretme şekliydi. 
*İçine Aşkım Kapışmak mı kaçtı, yoksa yaşlanıyor musun? Nedir bu Ferrari’sini Satan Bilge ayakları?
– Sen benimle bayağı kafa buluyorsun (kahkahalar). 29’undan sonra çok değişiyor insan. 
Hep derlerdi “30’una bastın mı bambaşka bir ruh haline bürünüyorsun” diye de inanmazdım. Ama yaşayınca görüyorsun. Baksana ne kadar sakin bir adam oldum!

YAŞAM KOÇUNA AYIRACAK VAKTİM Mİ VAR

*Doğru söyle, modaya uyup yaşam koçu falan mı tuttun kendine?
– Benim yaşam koçuna falan ayıracak vaktim mi var abi ya? Bu aralar bırak görüşmeyi, yaşam koçu bana ancak Whatsapp’tan mesaj gönderebilir (gülüyor).
*Yazık çok mu yoruyorlar bu yakışıklıyı! Fazla mesai mi yapıyorsun?
– Dur, buna cevap vermeden önce, yaşam koçuma danışmam lazım (kahkahalar).
*Vay be, bayağı bayağı stand-up’çı olmuşsun…
– (Gülüyor) Oğlum şaka bir yana, haftanın 6 günü, günde 18 saat setteyim. Çalıkuşu 120 dakikaydı, “yoruluyoruz” diye dert yanıyorduk. Kara Sevda 150 dakika, düşün ne durumdayız!
*Sizin sektörden kime merhaba desem “Yerli dizi yersiz uzun” diye ağlamaya başlıyor.
– Ben işkoliğimdir, ne kadar yorulursam yorulayım hep işimin arkasında durur söylenmezdim ama gel gör ki 150 dakikalık dizi çekmek, bir yerden sonra gerçekten insanın kendiyle imtihanına dönüşüyor.
*Tükenmişlik sendromuna falan yakalanmadan sınavı verebildin mi bari?
– Öyle sendrom falan yok çok şükür! İşine aşık tarafım her zaman “Dayan, yola devam Burak” diyor ama hem zihinsel hem de fiziksel olarak inanılmaz yorumluyoruz.

FAHRİYE “BU İŞ NEDEN SABAHLARA KADAR SÜRÜYOR” DİYE SORMAYA BAŞLADI

*Artiz olmak da zor zanaat… Bu kadar çalıştıktan sonra fit olacağım diye bir de kalk spora git!
– Yok abi ne sporu? İnan ona bile vaktim yok, zaten o yüzden zayıfladım. Milletin tersine ben spor yapmayınca zayıflıyorum. Haftada bir gün off’tum ama filmden dolayı bu aralar o da hayal oldu. 
*Fahriye’yle mektuplaşıyorsunuz herhalde…
– Mektup senin devrinde kaldı. Devir mesaj devri! Biz bol bol mesajlaşıyoruz (kahkahalar). 
*Yoksa “Ben çok yakışıklıyım, beklemeye değerim” diye mi kandırıyorsun kızı?
– Sonuçta ikimiz de bu işi yaptığımız için, nasıl bir temposu olduğunu biliyoruz. Fakat 150 dakikalık formata o da alışık olmadığı için “Bu iş neden sabahlara kadar sürüyor?” diye sormuyor da değil… 
*Eh sorar ama haklı kız…
– Tabii canım, şu anda yalnız o değil, etrafımdaki herkes bunu soruyor zaten. “Sen daha 150 dakikalık dizi yapmadın” diye açıklamaya çalışıyorum ama yakında onun da başına gelince anlar zaten. 
*Tam tersini düşün, Fahriye uyku dahil sana günde sadece altı saat ayırsa, sen kıskançlıktan çıldırmaz mısın?
– Öyle kıskançlıkları da rafa kaldırdım artık. Hayat bana tüm aşırılıklarımı dizginlemeyi öğretti. Kaldı ki birbirimizi çok iyi tanıyoruz, kesinlikle aramızda bu tip bir sorun olamaz. Zaten Fahriye de anlayış konusunda bir tane… Bu röportaj nereye gidiyor? Hani yalnız filmi konuşacaktık?

AYNA KARŞISINDAN AYRILMAMAMDAN DAHA DOĞAL NE OLABİLİR Kİ

*En sevdiğin konuya, yani sana dönelim. Aynanın karşısından ayrılmadığın doğru mu?
– (Gülüyor) Setteysem ayrılmıyorum, sonuçta ekrana çıkıyoruz, bundan daha doğal ne olabilir ki? Fakat evde böyle bir durum söz konusu değil tabii. Aynalarla aramın iyi olması tamamen işle alakalı. 
*Murat’la (boz) yeni mi arkadaş oldunuz?
– Yok 7-8 senedir arkadaşız.
*Murat şen şakrak bir adam, onunla çalışmak mı senin komiklik katsayını artırdı? 
– Bak hiç böyle düşünmemiştim, vallahi olabilir. Murat’ın en büyük artılarından biri oyunculuğu fazla bilmemesine rağmen bununla ilgili kendini rahat bırakması ve açması. “Ben bu işi bilmiyorum bana yardım edin” diye geldi sete. Biz de elimizden ne geliyorsa yaptık onun için.
*Kasmıyor yani…
– Aynen öyle. Enteresan bir adam ve bence bir oyuncu için ideal bir partner. Zaten rol yapmak futbol gibi paslaşmaktan ibaret. Karşındaki ne kadar açıksa sen de o kadar açılıyorsun. Murat da ben de çok enerjik adamlarız. Üçlüyü oluşturacak en doğru taşlardan biri olan Aslı da (Enver) bize katılınca Voltran tamamlandı ve süper bir iş çıktı ortaya. Filmin fragmanında sürprizini vermiyoruz bu arada, daha düz gidiyoruz
*O ne demek?
– Normalde dikkat çeksin diye fragmanlarda tüm sürprizler verilir. Biz tam tersi daha sade bir şeyler yapalım dedik.

MURAT’A TEKLİF GÖTÜRDÜM SENARYOYA BAKMADAN “EVET” DEDİ

*Teklif senden mi gitti Murat’a? 
– Ya aslında ben “Aşk Sana Benzer”in ikincisini mi çeksek diye düşünüyordum. Sonra enerjimi değiştirip yeni bir şey yapmaya karar verdim. Sonuçta Murat arkadaşım, kimyamız da tutuyor, onunla bir film çekmek bence çok iyi olurdu. Şirkete gittiğimde konuyu Timur Abi’ye açtım. “Murat ne der?” diye sordu. “Bilmiyorum, konuşmadım” dedim ve Murat’la yemeğe çıktık. “Aklımda böyle bir proje var” der demez “Vallahi senaryoya bakmama bile gerek yok. Ben de senin enerjine inanıyorum. Benim için okeydir” dedi ve prensipte anlaştık. Tüm bu anlattıklarım 1,5 gün içinde oldu. Kısmet işte…
*Ve kardeş oldunuz…
– Türk halkının bize olan güvenini de göz önünde bulundurursak ikimizden çıkan bir kardeş hikayesi en keyiflisiydi.
*Murat da sen de evimizin çocukları gibisiniz…
– İşte o yüzden kardeş olsun dedik yoksa iki rakip de olabilirdik veya polisiye bir film de çekebilirdik. Ama dedik ki böyle olmamalı, biz Türk halkına hitap ediyoruz. Her akşam o evlere giriyoruz. O aileler bizi iyi birer örnek olarak görüyor. Ama anlaşan kardeşler değiliz filmde. Ne kadar zıtlaşırsak o kadar iyi olur diye düşünüp anlaşamayan iki kardeşin hikayesini yaptık.
*Peki sette anlaşamadığınız anlar oldu mu?
– Az da olsa olur diye düşündüm ama hiç olmadı.
*Eh malum sen kolay bir adam değilsin…
– Ben iş esnasında zor bir adamım. Ama Murat’la direkt uyumun içine daldık. Çekimler acayip eğlenceli ve keyifli geçti. Aslına bakarsan her şey biraz kontrolsüz ve doğaçlama gelişti. Çünkü Murat’ın öyle bir yapısı var. Herif bir anda mobilete atlayıp yanıma geliyor. Ben normalde yapmam öyle şeyler, bir bakmışım hoop arkasındayım. Çocuk gibi, o yapınca ben de yapıyorum. Öyle öyle baktık enteresan bir şekilde yürüdü gitti.

KOYU FENERBAHÇELİYİM AMA ARTIK MAÇLARA GİDEMİYORUM

*Seni ilk kim keşfetti?
– Babam benden habersiz fotoğraflarımı Best Model’a göndermiş. Fakat bu fotolar seçici kurul tarafından çöpe atılmış. Organizatörler son anda durumu fark edince, benim resimler çöpten çıkarılıyor ve yarışmaya katılıyorum. Gerisi malum… 
*Ve yaşamın değişiyor…
– “Yaşamım değişti” lafını kabul etmiyorum. Benim bu motivasyonum ve enerjim olmasa kim ne yapabilirdi ki?
*Zaman buldukça bol bol hikaye yazdığın doğru mu?
– Evet doğru ama kafamın doluluğundan bir senedir o işleri rafa kaldırdım. Zamanla bazı arayışlar içine giriyorsun, neyin doğru olduğunu buluyorsun. Mesela yapım tarafında öğrendiğim en önemli şey, hangi projenin tutacağı. Bazen matematik olarak bakmak lazım işe. O yüzden ben bekletiyorum biraz hikayeleri. 
*Dizi senaryosu da yazıyor musun?
– Yok abi yok, dizi çok zor iş. Helal olsun senaristlere. O baskıyı, psikolojiyi nasıl kaldırıyorlar bilemiyorum. Ben onların yaptıklarını asla yapamam.
*Gelelim bir diğer tutkuna… Fenerbahçe…
– Koyu Fenerbahçeliyim ama artık ne maça gidiyorum ne de izliyorum. Bıraktım. Uzaklaştım. Halbuki eskiden hiçbir maçı kaçırmazdım. Hâlâ futbol oynamayı seviyorum ama maç izlemek ya da stada gitmek çok zor. 
*Yoğunluktan dolayı mı?
– Yok onun sebebi başka. Bu sene kombine almama rağmen sadece bir maça gidebildim. Onda da Fahriye’yle birlikteydik. Millet elinde telefon, maçı izleyeceğine dönmüş bizim fotoğrafımızı çekiyor. Ne doğru düzgün sahayı görebildik ne de maçı izleyebildik. Ondan sonra da bir daha gitmedim zaten.
*İlk gittiğin maçı hatırlıyor musun peki?
– 6 yaşında falandım. Dayım götürmüştü ama tabii hayal meyal hatırlıyorum o anları. Fanatik bir Rıdvan Dilmen hayranıydım. Odamın bütün duvarları onun resimleri ve kabartmalı sticker’larıyla doluydu.

NAZARA İNANMAMAYA ÇALIŞIYORUM AMA GÜNÜMÜN 3 SAATİ ESNEMEKLE GEÇİYOR

*Yeşil sahalardan beyazperdeye geri dönelim istersen… Zamanında “Musallat” diye bir de korku filmi denemen oldu…
– Onlar hep piyasaya ilk girdiğimde yaptığım işler. Şaka maka bayağı korkmuştum o filmin çekimleri sırasında. (Gülüyor) Ama kim bilir belki yeniden korku filmi yapabilirim. 
*Çekim boyunca cevşen takmışsın sanırım…
– Onun filmle alakası yok, şu anki dizinin çekimlerinde de cevşenimi boynumdan çıkarmıyorum. 
*Nazara gelmekten korkuyor musun?
– Aslında nazara inanmamaya çalışıyorum ama olmuyor. Günümün herhalde 3 saati esnemekle geçiyor. (Gülüyor)
*Aynaya baktığında içinden “Ulan ne yakışıklı herifim be!” diye geçiriyor musun?
– Yok canım, hiç demem öyle şeyler. Kendimle ilgili içimde o kadar çok derdim var ki anlatamam.
*En çok nereni beğeniyorsun peki?
– Eh gözlerim fena değildir. (Gülüyor) Sağ olsun kirpiklerim anlamlı bakmama yardımcı oluyorlar. 
*“Kara Sevda”nın yönetmeni de bunu keşfetmiş olacak ki sürekli gözlerine zoom yapıyor…
– Daha proje aşamasında konuşurken yönetmenimiz “Kara Sevda’yı tamamen kara gözler üzerinden yürüteceğim, dizinin özelliği bu olacak” demişti. O yüzden de hep öyle yakın çekimler yapıyor.

VİYANA’DA BİZİM YÜZÜMÜZDEN RESMEN ÖZEL HAREKAT YAPILDI

*Duyduğuma göre Viyana kapılarını zorlamışsın, hayranların izdiham yaratmış…
– Yahu nereden duydun? Avusturya basınını mı takip ediyorsun? (Gülüşmeler) Çünkü bu olay oranın gazetelerinde çıktı, hatta biz de çok şaşırdık. 
*Orada çıkınca burada da duyuldu herhalde Burak, yoksa dünya basınında seni araştırmıyorum…
– (Kahkahalar) Vaaay demek öyle olduk şimdi…
*Şaka bir yana anlatsana Viyana’yı nasıl birbirine kattığınızı…
– Yahu çok enteresan bir hikaye aslında. Fahriye’yle yılbaşını geçirmek için topu topu 1,5 günlüğüne Viyana’ya gittik. Neyse ben Instagram’da orada çekilmiş bir fotoğraf paylaştım, sonra gezdik eğlendik, uçağa yetişmek için otele döndük. Baktım lobide 20 kişi falan var, bizi bekliyorlar. Restorana geçmek için arkamı döndüm, 20-30 kişi de orada var. 
*Parti giderek kalabalıklaşıyor…
– Sorma, neyse bir kargaşa başladı, itiş kakış zar zor asansöre ulaştık. Arkamızdan herkes yukarı çıkmaya çalışmış ama tabii otel yetkilileri izin vermemişler. Aşağıda bir kavga kıyamet kopuyor ki anlatamam. Otel çalışanlarının yüzleri bembeyaz, korku içinde bizi resmen odaya kitlediler, “Burada böyle şeyler olmaz” falan deyip duruyorlardı. O kalabalık da büyüdü büyüdü 700-800 kişiye kadar ulaştı.
*Justin Bieber gibisin mübarek…
– (Gülüyor) Bir saat kadar odada ortalığın sakinleşmesini bekledik. Yılbaşı gecesi bile sokakta dört polisin olduğu Viyana’da bizim yüzümüzden resmen özel harekat yapıldı. 11 araba ve 65 tane polis ancak bastırdı izdihamı. Siren seslerini duysan, büyük bir olay patlak verdi sanırsın. Kapı çaldı, bir açtım karşımda polis. Aldılar bizi arabaya, havaalanına ancak öyle gidebildik.
*Nasıl yani, polis eşliğinde mi gittin uçağa?
– Tabii ya. Polis arabada “Siz kimsiniz? Avusturya’da bu kadar nasıl tanınıyorsunuz?” deyince “Vallahi açıkçası ben de bu kadarını beklemiyordum” diye cevap verdim. “Merak etmeyin, artık güvendesiniz” falan demeye başlayınca ben de kötü bir şey oldu sandım ama meğer adamlar bu tip olaylara alışık değillermiş. Viyana kapılarına Kanuni dayandı ama galiba biz fethettik. (Gülüyor)
*Her şeyin sebebi bir fotoğraf mıydı yani?
– Aynen öyle. Bizim Viyana’da olduğumuzu duyan gelmiş. (Gülüyor)

BİZİM EVDE PADİŞAH DA MALİYE BAKANI DA BABAMDIR

*Kaç gün sürdü filmin çekimleri? 
– Dört planladık ama beş hafta sürdü. İlk dört gün çekim yapamadık. Setin birinci günü heyecanlıdır ya. Yok araba bozuldu, yok buluttan çekemedik falan derken arada yapımcı tarafım devreye girdi tabii. “Ne olacak, nereye gidecek bu iş diye?” söylenmedim dersem yalan olur.
*Evde hesap yapıyor muydun?
– Bizim evde şöhret falan sökmez padişah da maliye bakanı da babamdır. Hesap yapmaya başlarsam asıl işimi yapamam. 
*Peki anneni mi daha çok seviyorsun babanı mı?
– Off ya ne biçim soru bu şimdi, çocukken de sinir olurdum sorduklarında. Annemi bir görsen aynı Gülşen Bubikoğlu’na benziyor. Hele bir gelinlik fotoğrafı var ki gerçekten birebir. Hatta yan yana koyup resmini bile çektik. Sorunun cevabına gelince, en iyisi babamı daha çok seviyorum diyeyim de bari, sonra prodüksiyon maliyetleri aniden fırlamasın. “Battın oğlum, İMZA: Baban” diye bir not almak istemiyorum (kahkahalar)…
*Esnaf tarafın da var senin… Nasıl gidiyor dönercinde işler?
– İyi gidiyor çok şükür. O işlerle babam ve bizim damat ilgileniyor. İnşallah yakın zamanda bir şube daha açacağız.

İLKOKULDAN BERİ EN SEVDİĞİM DERS RESİMDİ

*Bir de ressam tarafın var senin…
– Yok abi o kadar da abartma ama iyi çizerim. İlkokuldan beri tek sevdiğim ders resimdi. Yeteneğim de vardı çok şükür. Sadece resme yönelseymişim farklı yerlerde olurmuşum.
*Belki o da olur ileride, baksana Murat oyunculuğa başladı…
– Evet bence çok da iyi oldu.
*Ondan iyi bir oyuncu çıktı, peki ya senden bir şarkıcı çıkar mı?
– (Gülüyor) Hiç sanmıyorum. Fahriye’yle biz “Aşk Sana Benzer”de şarkı söyleyelim dedik. Geçtim stüdyoya, 3,5 ayda o tek şarkıyı zar zor söyleyebildim. Fahriye gelip bir kerede söyledi ve bitirdi işi. Anladım ki şarkı söylemek bana göre değilmiş. Bu filmde de Murat’la bir şarkımız var ama ben daha çok vokal kısmındayım. 
*Onu söylemen ne kadar sürdü?
– 7 ay sürdü. (Gülüyor) Tamam belki şarkıcı olamam ama şarkıcı rolünü iyi beceririm. O 
duyguyu oyuna yediririm. Stüdyoda okumaya gelince, ben almayayım abi.
*Oyunculuk dersleri almaya devam mı yoksa artık vermeye mi başladın?
– Yok canım estağfurullah öyle şeyler yapamam. Dersler devam etmiyor çünkü yaptığımız iş de başlı başına bir okul zaten. Her gün sette yeni bir şeyler öğreniyoruz, kendimizi keşfetmeye devam ediyoruz. Anlayacağın dersler boyut değiştirdi.

FİLMDE ÇALDIĞIM KLAVYE ÇALIŞMIYORDU

*Muhabbetimizi sonlandırmadan tekrar “Kardeşim Benim”e dönmek istiyorum… Fragmanda çok eğlenceli bir sünnet düğünü sahnesi var… Orada gerçekten sen mi çalıyorsun klavyeyi?
– Yok canım, klavye çalışmıyordu bile. (Gülüyor)
*Murat’la yeniden bir projede yer alır mısın?
– Tabii neden olmasın. Bu projenin bile Türkiye’de örneği yok diyebilirim. Maalesef bizimki gibi iki ismin bir araya gelmesi o kadar kolay olmuyor.
*İki starın egosu bir sete sığmıyor tabii… Siz bu anlamda hiç sorun yaşamadınız mı?
– Hiç yaşamadık, kim bilir belki de bunun sebebi kulvarlarımızın farklı olmasıydı. İkimizin de kardeşlik bağları çok kuvvetli, haliyle bu da filme yansıdı.
*Murat filmde bayağı bir şarkı okumuş, senin favorin hangisi peki?
– “Abe Kaynana” dilimden düşmüyor bu aralar. (Gülüyor)

10 YAŞINA KADAR KARDEŞİM BURÇUN’UN BENİM YÜZÜMDEN KIZ OLDUĞUNU ZANNETTİM

*Filmdeki kardeşin Murat’tan bol bol bahsettik, gel istersen biraz da öz kardeşin Burçun’u konuşalım. 
– O benim bir tanem. Burçun’u çok severim, nişanında nasıl ağladım anlatamam. Sanırım büyüdüğünü ilk kez o gece hissettim. Ya biliyor musun küçükken erkekti de benim yüzümden kız oldu sanıyordum.
*O ne demek şimdi Burak? Yorgunluk başına vurdu galiba…
– (Gülüyor) Bir gün sokakta oynarken annem beni eve çağırdı. Ben oyunumu bırakıp eve gelmek zorunda kaldım diye bayağı bir kudurdum, koltukta duran çarşafların üzerinde tepinmeye başladım. Kız kardeşim de ufacık daha, henüz göbek bağı bile düşmemiş.
*O daha bebek, sen de şımarık koca bebek…
– Hem de nasıl! Meğer Burçun’u kundakta çarşafların altına yatırmışlar. Ben onu görmeden bir yandan ağlıyorum bir yandan da üzerinde zıplamaya devam ediyorum. Zavallı kız ezilmiş de haberim yok!
*Eyvah eyvah!
– Allah’tan göbek bağının düşmesinden başka bir şey olmadı. Fakat bunu gören annem “Aaaa bak Burçun erkekti şimdi senin yüzünden kız oldu” diye korkuttu. Neredeyse 10 yaşına kadar Burçun’un benim yüzümden kız olduğunu sandım. (Kahkahalar)
*Bildiğim kadarıyla senin soyadının da ilginç bir hikayesi var…
– Dedemler Antep’te pamukçuluk yaparlarmış. Pamuğun içindeki fıstığa benzeyen maddeye çiğit denirmiş. Bizimkiler çiğitten çıkardıkları yağ ile ünlenince onlara ilk başta Çiğitzade, daha sonra da Çiğitoğlu demişler. Soyadı kanunuyla birlikte de Özçivit olmuşuz.
*Aile mesleği pamukçuluk yani…
– Pamukçuluk da var ama bir diğer mesleğimiz de kebapçılık. Dedemin babası Kurtuluş Savaşı gazisi. Lakabı da Karadayı. Ömrü boyunca bacağına saplı kalan şarapnelle yaşamış. Hiçbir işte dikiş tutturamayınca bir baklavacının yanında çırak olarak çalışmaya başlamış. Zaman içinde kellecilik yapan Karadayı en sonunda kebapçılıkta karar kılıyor ve 1950’de Antep’ten İstanbul’a göç edip Zeki Müren’in de müdavimi olduğu şehrin ilk kebapçısını açıyor.